Peticija da se novi most na Savi kod Šapca nazove po Miloradu Ruvidiću, jednom od prvih srpskih školovanih arhitekata rodom iz Lipolista kod Šapca
Peticija za imenovanje novog mosta na Savi kod Šapca imenom Milorada Ruvidića predstavlja javnu inicijativu da se oda počast i priznanje jednom od prvih srpskih školovanih arhitekata, Miloradu Ruvidiću, rodom iz Lipolista kod Šapca.
Most Milorada Ruvidića promovisao bi bogatu kulturu i istoriju Šapca i šabačkih sela, a doprinos ovog Šapčanina i Lipolištanina srpskoj arhitekturi bio bi trajno zabeležen u kolektivnom sećanju stanovnika Šapca i njegovih posetilaca. Most bi postao simbol lokalnog ponosa i identiteta, naglašavajući važnost očuvanja i vrednovanja lokalne kulturne i istorijske baštine.
Imenovanje mosta po arhitekti ima i duboko logičko i simboličko značenje. Mostovi nisu samo funkcionalne strukture koje omogućavaju prelazak preko vodenih prepreka, oni su takođe i izraz arhitektonske misli, kreativnosti i inovativnosti. Mostovi su fizičke i metaforičke veze među ljudima i mestima, prošlim i sadašnjim vremenima, pa bi imenovanje mosta na Savi po šabačkom i lipoliškom arhitekti simbolizovalo povezanost prošlih generacija koje su današnjim sagradile "mostove" u svet, u obrazovanje, u napredak.
Milorad Ruvidić (Lipolist, 5. april 1863. - Beograd, 4. januar 1914.)
Milorad Ruvidić, rođen 5. aprila 1863. u Lipolistu, bio je srednji sin sveštenika Rajka i Marije Ruvidić. Odrastao u porodici koja je cenila obrazovanje, Ruvidić je školovanje započeo u gimnaziji u Šapcu, a nastavio u Beogradu, gde je završio Realnu gimnaziju i kasnije, Tehnički fakultet Velike škole. Studije arhitekture nastavio je u Berlinu, na Kraljevskoj tehničkoj Visokoj školi u Šarlotenburgu, gde je proširio svoja znanja i veštine. Među dvadeset pet studenata upisanih u prvi zimski semestar arhitektonskih nauka, školske 1889/90., jedini Srbin bio je Milorad Ruvidić.
Po povratku u Srbiju, Ruvidić je započeo karijeru u Ministarstvu građevina, gde je napredovao od inženjera do arhitekte. Bio je član Građevinskog saveta i Građevinskog odbora, a 1903. godine postavljen je za profesora na Tehničkom fakultetu Velike škole, gde je predavao Istoriju arhitekture i Vizantijski stil. Kao profesor i arhitekta, Ruvidić je značajno doprineo razvoju srpske arhitekture, projektujući brojne značajne objekte, uključujući oficirski dom u Beogradu, zgradu Ministarstva vojske, gimnazije, škole, crkve i manastire širom Srbije.
Za svoj rad i doprinos dobio je brojna odlikovanja, uključujući Orden Takovskog krsta i Orden Svetog Save. Bio je aktivan u društvenom životu, služeći kao sekretar Udruženja srpskih inženjera i član različitih komisija i odbora. Ruvidić je preminuo 1914. godine, ostavljajući iza sebe značajno arhitektonsko nasleđe koje i danas krasi Srbiju.
Njegova najvažnija dela, koje je projektovao samostalno ili sa saradnicima:
- Oficirski dom u Beogradu (danas SKC);
- Etnografski muzej u Beogradu (projekat adaptacije i dogradnje);
- Okružni sud u Šapcu;
- Zgrada Ministarstva vojske u Kneza Miloša 35 (1895), zgrada je stradala u Aprilskom bombardovanju a srušena 1945. godine
- Kuću Dimitrija Krsmanovića (Austrijske ambasade), Dimitrija Naumovića Kazandžije, dr Milivoja Jovanovića;
- Kuću Milana Obrenovića u Beogradu;
- Srpski paviljon na Svetskoj izložbi u Parizu;
- Dom narodnog predstavništva u Beogradu;
- Carinarnice i zgrade sreskih načelstava u Šapcu i Velikom Gradištu;
- Sreska kuća na Vračaru;
- Udeonička zadruga u Beogradu;
- Smederevsku banku;
- Gimnazije u Nišu i Smederevu....
Među najpoznatijim crkvenim objektima rađenim po projektu Milorada Ruvidića su:
- Manastir Tumane kod Golupca;
- Crkve u Beloj Palanci, Mojsinju, Topoli, Kniću, Bresnici...;
- Crkvu manastira "Sveti Dimitrije" u Divljanima kod Pirota;
- Spomenik mitropolitu Mihailu u Sabornoj crkvi u Beogradu;
- Ikonostas u Preobraženskoj crkvi u Pančevu....
Katarina Ruvidić Kontaktirajte autora peticije